Media Expresse is sterfhuis

Franchiseformule Media Expresse is sterfhuis "Ik verwacht van een groot, modern uitgeefconcern dat de bezorging professioneel wordt opgezet" Media Expresse, de franchiseorganisatie voor de exploitatie van de publiekstijdschriften van het voormalige VNU Tijdschriften, heeft zijn langste tijd gehad. De afgelopen tijd zocht het management van Media Expresse naar een mogelijke partner. Tevergeefs. Dat de exploitatie van publiekstijdschriften niet meer tot de kernactiviteiten van VNU Tijdschriften (onlangs overgenomen door het Finse Sanoma) behoort, was al langere tijd bekend. Maar de manier waarop VNU de zaak afwikkelt, heeft bij menig franchisenemer kwaad bloed gezet. "Ik voel me bij het oud vuil gezet." Jarenlang was er een innig huwelijk tussen de grootste producent van tijdschriften, VNU, en zijn franchise-exploitanten. Onder de 240 franchisenemers van Media Expresse bevinden zich velen die ooit als wederverkoper in dienst waren van het uitgeefconcern. In de zeventiger jaren werd de distributie van tijdschriften omgezet in een franchiseformule. Tot tevredenheid van het concern en de franchisenemers. De formule stoelt op twee pijlers: de verspreiding van tijdschriften en het werven en beheren van abonnementen. Franchisenemers kregen een exclusief exploitatiegebied toegewezen. Daar stond tegenover dat VNU eiste dat de franchisenemers exclusief voor VNU zouden werken. De franchisenemers hadden een goed belegde boterham. Naast de exploitatie van bladen als Libelle, Margriet, Panorama, Beau Monde en de Donald Duck besloot VNU ook in zee te gaan met de omroepen voor de verspreiding van de omroepbladen via het fijnmazige Media Expressenetwerk. Naast de gebruikelijke distributie van de VNU-bladen op vrijdag en zaterdag (de A-slag), werden de omroepbladen op woensdag of donderdag via Media Expresse thuisbezorgd (de B-slag). Niet alle Media Expressers reageerden enthousiast over het extra werk. "De marges waren aan de lage kant," zegt (ex)Media Expresser Jo Bucks uit het Limburgse Grevenbicht. "Voor dergelijke bedragen kun je alleen maar werken met scholieren. En die waren en zijn lastig te krijgen. Kijk maar eens naar de moeilijkheden die dagbladen nu hebben om de krant iedere dag op tijd bij de abonnees te krijgen." De bezorging van met name de omroepbladen verliep niet naar wens. "Je zou dan verwachten dat je met elkaar om de tafel gaat zitten om te kijken hoe je de problemen oplost," stelt zijn collega (ex)Media Expresser Lex Bekooy uit Leiden. "Er is met diverse omroepen een doelstelling afgesproken van 0,5 promille bezorgklachten. Per rayon kan dit echter verschillen. In verstedelijkte gebieden is het percentage hoger. Dit komt erop neer dat bij een te verspreiden oplage van 10.000 bladen er maximaal vijf klachten mogen komen."Jo Bucks en Lex Bekooy ontkennen niet dat de kwaliteit van de bezorging soms onder het gewenste niveau bleef. Jo Bucks: "Het is de vraag of je ons als franchisenemers verantwoordelijk kunt stellen voor de honderden scholieren waarmee wij werken. Ik geef toe dat er onder de scholieren die voor mij werkten er wel eens jongens waren die hun werk niet zo nauw namen. Dat is heel vervelend. Het enige dat je eraan kunt doen is bij klachten zorgen dat het tijdschrift alsnog wordt bezorgd. En je spreekt de betrokken bezorger er natuurlijk op aan en neemt maatregelen. Maar ik vind het eenzijdig om te stellen: dat is jullie probleem. Zeker als je ziet met welke marges wij moeten werken. Als de vergoedingen hoger waren geweest, had ik bijvoorbeeld volwassenen kunnen werven om bezorger te worden. Maar dat zat er niet in." Omroepbladen Ook Hans Verstrepen uit Haarlem stelt dat het steeds lastiger is om kwalitatief goede bezorgers te krijgen. Hij begon in 1976 als wederverkoper bij VNU Tijdschriften en heeft dus een kwart eeuw ervaring met de distributie van tijdschriften. Hij is kritisch, ook naar zijn collega's. "Ik heb nooit begrepen dat er niet zoveel franchisenemers warm liepen voor de verspreiding van omroepbladen. Het betekende namelijk