Verdient uw formule een Michelin-ster?

Verdient uw formule een Michelin-ster?

Als kind kon ik eindeloos zitten staren naar waterdruppels die zich aan een kraan vormen, steeds langer worden en dan plots loslaten. Vele jaren later las ik dat er ooit een wetenschappelijke studie aan gewijd is die uitmondde in ‘Catastrophe Theory’.

Ze leert ons dat wanneer nieuwe massa aan een lichaam wordt toegevoegd, er vaak spanning ontstaat. Wanneer deze blijft toenemen, ontstaat er een krachtmeting. In de waterdruppel levert de zwaartekracht strijd met de moleculen die samen willen blijven. Daartoe geeft de druppel zelfs zijn natuurlijke ronde vorm op. Tot de zwaartekracht wint en er een geheel nieuwe toestand ontstaat. Aan elke crisis gaat een paradox vooraf en elke crisis is de voorbode van een nieuwe ordening. We kennen dit ook in ons dagelijkse leven. En in onze business.

Voorbeeld. Laten we ‘distributie’ definiëren als de kunst en kunde om diensten en goederen op die plek te brengen waar de klant ze wil hebben. En laten we de 21ste eeuw de Eeuw van de Distributierevolutie noemen.

Van oudsher hebben retailers een netwerk van ‘vestigingen’, vaste punten opgezet om in distributie te voorzien. Klanten kunnen er producten bekijken en betasten, vragen beantwoord krijgen en hun aankopen ter plekke nuttigen, dan wel mee naar huis nemen.

Dit alles volgens eeuwenoude agrarische en napoleonistische principes als: hoe ver kan/moet een klant lopen om de mark te bereiken en wat is de maximaal haalbare afstand tussen twee logistieke knooppunten?

ICT en aanverwante factoren gooien het klassieke distributielandschap al een tijdje grondig overhoop en het einde is nog lang niet in zicht. 3D printing is here to stay, om maar een voorbeeld te noemen. Centralisering blijkt over zijn hoogtepunt heen en lokale productie begint aan een versnelde opmars. Structuren met distributievestigingen verliezen hun rol.

Retailers kunnen daar op twee manieren op antwoorden: zich met kleine ingrepen oprekken zoals krampachtige waterdruppels. In de wetenschap dat ze dweilen met de kraan open en zich focussen op symptomen, niet op wat er echt aan de hand is. Ofwel het roer radicaal omgooien en de distributiefunctie verhuizen naar de bijzaken. Want hoe lang slepen mensen aangekochte spullen nog zelf mee naar huis? Wie zal de eerste zijn die ze thuis bezorgt, dezelfde dag nog? Als Amazon door middel van ‘anticiperend verzenden’ goederen al op weg stuurt nog voor ze verkocht zijn, kunnen wij dat ook. En beter. 

Wanneer klanten een vestiging bezoeken doen ze dat in toenemende mate vrijwillig. En daar moeten ze een goede reden voor hebben. Distributie speelt daarin een afnemende rol. Welke rol spelen úw vestigingen om ervoor te zorgen dat ze een Michelin-ster krijgen? Eentje als het de moeite waard is om er even binnen te lopen, twee als ze een omweg waard zijn en drie als klanten er speciaal voor op pad gaan?

Guido Thys, Bedrijfsverloskundige