Wie op de bank wacht, wacht (te) lang
Financiering is een moeizaam proces, al beweren banken dat het allemaal wel meevalt en de kredietverlening groeit. Er zijn voldoende praktijkvoorbeelden die aantonen dat alles veel moeilijker gaat en veel langer duurt. Om maar te zwijgen van onbegrijpelijke beslissingen. Een mij bekend bedrijf werd door een bank afgewezen omdat men de nettowinst van 35% van de omzet na winstbelasting te laag vond.
De vraag is: hoeveel beter moet je zijn? Zoiets bewijst en passant dat er geen peil op te trekken is en dat er veel schimmigheid heerst over de criteria die banken hanteren bij hun beoordeling van de kredietwaardigheid. Een les: wacht dus niet af op bank of accountant maar neem zelf initiatief. Als bedrijf moet en kun je veel doen om je eigen financiële conditie te verbeteren. Nu beginnen want in 2012 wordt het nog zwaarder.
Het is begrijpelijk dat de banken niet hun echte criteria voor de risicobeoordeling van klanten willen tonen, omdat er een terechte angst is dat klanten dan cijfers gaan manipuleren. Maar er zou best wat meer openheid kunnen zijn over de wijze van beoordeling van de kredietwaardigheid. Dus bedrijven leren hun financiële management te verbeteren om naar een betere kredietstatus te streven. En wat doet de accountant? Is hij vooral de ‘bean counter’ die het verleden keurig in kaart brengt, of helpt hij je bedrijf toekomstgericht te financieren? Als onderneming moet je dat zijn, zowel als franchisegever als voor je franchisenemers.
‘Rating’ voor het MKB
‘Rating’ is het nieuwe woord dat bij kredietverlening hoort. De basis voor ‘rating’ is eenvoudig. Schoolrapportcijfers zijn al een bepaalde rating, een bewijs van je prestaties. Door een rating wordt in één getal of symbool de kern van uiteenlopende beoordelingscriteria tot uitdrukking gebracht die informatie verschaft over de toekomstige kansen. Het internationale verdrag over het bankentoezicht dat in de wandelgangen Basel II wordt genoemd, regelt de wijze waarop banken hun klanten (en met name de risico’s daarvan) moeten beoordelen en welke gevolgen dat heeft. Zonder in details te gaan komt het erop neer dat risico’s die hoger worden ingeschat een hogere rentevergoeding gaan betalen. Bij zeer hoge risico’s kan op goede gronden krediet worden geweigerd of opgezegd. Voor iedere klant moet de bank dus rapportcijfers maken die tot een eindcijfer leiden waarop voorwaarden en de prijs van het krediet worden bepaald. Bijzonder hierbij is dat de factor mens (accountmanager en bankdirecteur) bij de beoordeling een geringere rol speelt als in het verleden. Het gaat vooral om de koele cijfers uit jaarstukken en andere harde gegevens. Als klant heb je daaraan slechts iets als je weet welke onderdelen worden beoordeeld en welke criteria banken bij hun beoordeling aanleggen. Belangrijker nog: hoe je zelf op een eerlijke manier je prestaties kunt verbeteren om tot een betere beoordeling (en betere voorwaarden) te komen. Hoe het zij: het betekent dat je veel meer met (financiële) strategie, ondernemingsplanning, kennis over concurrentie en markt bezig zult moeten zijn.
