Een beetje teleurgesteld…

In de vorige eeuw hadden wij toch allemaal zoiets van – 2000 - dat wordt het helemaal.
Wij worden in franchiseland allemaal reuze grote vrienden en vriendinnen van elkaar en onder het motto “SAMEN naar MEER en BETER” gaan wij er flink tegenaan. Wij poetsen de formule nog eens op, doen de nodige investeringen, verdubbelen de reclamepot en laten iedereen in Nederland duidelijk en dominant weten dat wij er zijn. Wat heet, wij doen nog tien vestigingen extra open. Wij worden de beste of wij blijven gewoon de beste.

Maar laten wij eerlijk zijn, zo geweldig was het afgelopen jaar toch niet. De reclamepot verdubbelen – hoe komt u daar nu bij? Het zaaltje, met alle franchisenemers agressief en defensief op rij, was gewoon te klein. Waar moeten wij het geld vandaan halen. Uw formule is helemaal niet zo rendabel als u bij het ondertekenen van de franchiseovereenkomst heeft voorgesteld. En dan die promotiemiddelen, dat slaat toch nergens op. Wat moet ik daar nou lokaal mee doen. Ik heb niet eens tijd om het allemaal op te hangen, laat staan met die advertentieprints naar de krant te gaan… En die verspreider is ook goed waardeloos. Trouwens alle klanten kennen ons toch, dus waarom zou ik ze nog eens extra korting geven bij al die aanbiedingen.

En dan die automatisering. Natuurlijk weten wij dat de Euro eraan komt en dat een online verbinding met onze franchisegever grote voordelen geeft door een nog snellere communicatie en niet te vergeten up-to-date bedrijfsvergelijk. Zeker, de voorraad via de kassa bijhouden is handig en de gewerkte uren van de parttimers direct op de kassa verwerken kan honderden guldens per jaar voordeel opleveren. Dat is best wel geinig, maar ja de verplichting tot aankoop van die kassacomputer staat niet in onze franchiseovereenkomst, dus waarom zouden wij …

De administratie doe ik gewoon zelf, tenminste mijn schoonvader houdt dat bij, die is er nogal handig in. En dat meekijken van u vind ik knap vervelend worden. Want ik moet zelf ook nog de nodige boekingen doen om alle kruisposten kloppend te krijgen. Het gaat uiteindelijk niemand wat aan hoe wij draaien.

Wellicht moeten wij eens een jaartje ophouden met dat kleffe gedoe van “SAMEN naar MEER en BETER”. Elke keer weer dat getrek en geduw om alle neuzen in dezelfde richting te krijgen. Worden wij daar allemaal niet ontzettend moe van. Iedereen gelukkig maken hoort 
toch meer in de zorgsector dan in het bedrijfsleven. Laten wij gewoon de beuk er eens ingooien. Want van dat harmonie-model komt blijkbaar toch niets terecht. Waarom niet eens een jaartje ‘Ieder voor zich en de franchisegever voor ons allen”. Wij betalen hem er toch voor. Niks win/win situatie. Ik moet er beter van worden en de rest, het zal mij een zorg zijn. 

Het zou kunnen. Misschien moeten wij de franchisenemer gewoon eens een tijdje in de wind zetten en weer zelfstandig ondernemer laten zijn. Wel alles leveren en doen wat er afgesproken is, maar even zonder al die blijkbaar niet gewenste extra’s. Lekker een beetje facilitair bezig zijn. En als er advies nodig is, dan sturen wij de coach en … meteen de rekening. Wij houden allemaal even een beetje afstand van elkaar. Dat werkt in sommige huwelijken ook, dus waarom niet in franchise. Misschien komen wij er dan weer snel achter, dat franchise toch een fantastische en uiterst comfortabele manier van reizen is. Tenminste als wij niet de hele weg met de bestuurder in discussie willen gaan of onnodig aan de noodrem hangen. En … neem voor de zekerheid geen retour, maar voor het avontuur vooral een enkele reis.

Een spoortief 2001

Frank R Marsman