The Big Change

‘Ik vroeg me steeds vaker af waar ik mee bezig was’

Soms kom je op een moment in je leven waarop je je realiseert: wil of kan ik dit nog tot mijn 65^e blijven doen? Sommige mensen laten het niet alleen bij de vraag maar ondernemen ook daadwerkelijk actie tot the big change.

‘Ik ben zéker een vriendelijker mens geworden’

“Zoals die drukke mannetjes die je op televisie ziet, zo moet je je mij voorstellen toen ik nog op de optiebeurs werkte”, vertelt Peter Alvarez (44). “Acht uur per dag schreeuwen en brullen, echte haantjes.” Nu is Peter franchisenemer geworden bij Bagels & Beans. “Een wereld van verschil. Op de optiebeurs werk je fysiek heel hard maar verdien je heel gemakkelijk geld. In de horeca moet je heel efficiënt en georganiseerd werken om een leuke boterham te verdienen. Vroeger gierde de adrenaline door mijn lijf en gold ‘hoe gemener, hoe beter’. Nu ben ik rustig, je moet juist vriendelijk zijn tegenover je klanten. Ik ben ook zéker een vriendelijker mens geworden!” Wanneer kwam het switchmoment? “Ik was een kleine handelaar en kon niet meer op tegen de grote banken. Veel jongens zijn toen de zakelijke dienstverlening ingedoken, maar ik koos voor iets anders. Ik had altijd wel het idee dat het iets in de horeca moest worden maar het kwam er niet van. Tot ik wel een move moest maken. Bij Bagels & Beans vind ik iets van mezelf terug. Ik ben thuis altijd degene die voor het ontbijt zorgt. Ik houd van broodjes bakken, de tafel leuk maken. Bij Bagels & Beans is het gezellig, vriendelijk en er komen ook gezellige en vriendelijke mensen. Ook de gezonde en tikje biologische producten spreken me aan. Ik doe het nu bijna tweeënhalf jaar en het bevalt me erg goed. Ik heb een zaak in Almere en één in Amsterdam en een derde is in aantocht, ook in Amsterdam.”

‘Ik houd niet van eendagsvliegjes’        

Van bedrijfsleider bij Fixet naar ondernemer bij Fortune hot drinks, voor Freddy Kerkhofs (29) was het een kwestie van ‘zich willen ontwikkelen’. “Ik ben op mijn 18^e vanuit een stage de bouwmarktwereld ingerold en ben opgeklommen tot bedrijfsleider bij de Fixet-vestiging in Valkenswaard. Daar heb ik een aantal jaar met veel plezier gewerkt maar op een gegeven moment wilde ik toch verder groeien. Bij Fixet hadden we altijd bladen als Franchise+ en daarin had ik al een paar keer iets gelezen over Fortune. De formule sprak mij heel erg aan vanwege de professionele uitstraling en de mogelijkheden voor een goede klantenbinding. Ik houd niet zo van eendagsvliegjes. Dat ik goed oordeelde, blijkt wel uit het feit dat Fortune de winnaar van de 'NFV Franchisetrofee 2007' is geworden. Op 12 september ben ik volledig met de onderneming gestart. Vanuit mijn verleden kende ik een heleboel bedrijven, dus dat netwerk ben ik afgegaan. Ik vind het beter als mensen er gelijk een gezicht bij hebben, dan weet je zeker dat je bij acht van de tien blijft hangen. Het is leuk om de taal van het bedrijf te leren want elk bedrijf is anders. Ik ga een van A tot Z-relatie aan, doe de verkoop, de levering en het onderhoud. Financieel werd het wel even anders. Eerst heb je een maandelijks inkomen maar als startende ondernemer begin je met nul, je moet eerst zorgen dat je een goede klantenkring krijgt. Als je eenmaal een klantenlijst hebt, weet je wat er binnen gaat komen. Mijn vriendin, die in de zorg werkt, staat er volledig achter. Ook mijn ouders steunen me helemaal. Ik denk dat het een voordeel is dat ik niet uit een ondernemersfamilie kom. Dan zet je jezelf alleen maar meer in om er een succes van te maken.”

‘Ik was toen iemand die erg met techniek bezig was’

Gé Coopmans (43) kwam op een punt in zijn leven waarin hij zoekende werd. Hij werkte twintig jaar voor een Japanse fabriek, dat onder andere toetsenmatjes voor afstandsbedieningen en gsm’s maakte, waar hij leiding gaf aan steeds wisselende ploegen van 15 tot 75 mensen. “Ik was toen iemand die erg met techniek bezig was”, vertelt hij. “Maar de informaticawereld is heel hectisch en ik vroeg me steeds vaker af wat ik toch aan het doen was met mijn leven. Op een gegeven moment kwam ik uit bij wat ik leuk vind: eten en drinken. Ik wilde daarin iets voor mezelf beginnen en wel in Canada, maar dat was een dood spoor. Emigreren naar Canada is heel moeilijk. Op een franchisebeurs ben ik toen tegen de formule Bertram & Brood (B&B) aangelopen. De ambachtelijke sfeer en de inrichting spraken mij geweldig aan maar ook het feit dat de franchisegever echt denkt aan het welzijn van de ondernemer. Vorig jaar juli ben ik gestart. Maar ik ben eigenlijk een vreemde eend in de bijt. De meeste ondernemers halen negentig procent van hun omzet uit brood en aanverwante artikelen en hebben zo’n vijf tot vijftien zitplaatsen voor horeca. Ik heb zeventig zitplaatsen, dus dan praat je over een heel andere begroting en over andere kosten. Samen met B&B zijn we de begroting flink aan het aanpassen en wijzigen. Financieel moet het allemaal nog beter.

Samen met mijn vrouw heb ik voor dit avontuur gekozen. Verder heb ik veel steun gehad – en heb die nog steeds – van vrienden en kennissen, in totaal hebben zij wel 250 tot 500 uur in de zaak gestoken.”

‘De stap heeft mij zoveel creatieve ruimte gegeven’

‘Ik durf het niet, ik heb het lef niet”, dacht Bas Eggink (46) voordat hij de overstap van loondienst naar zelfstandig ondernemerschap in franchise maakte. Maar hij deed het toch, gestimuleerd door mensen in zijn omgeving: hij startte een jaar geleden zijn eigen vestiging van Olympia Uitzendbureau in Lelystad. “Dat had ik tien jaar eerder moeten doen”, zegt hij. “Eigenlijk doe ik nu hetzelfde wat ik altijd deed, werken in de hr-branche, maar nu met zoveel meer lol en zoveel meer creatieve ruimte. Ik kreeg de laatste tijd in loondienst op de vraag ‘waarom’ steeds vaker het antwoord ‘zo doen we dat nu eenmaal’. Terwijl een klant bijvoorbeeld op een bepaalde manier gefactureerd wilde worden. Nu heb ik de vrijheid om dat op te lossen. Olympia is daar als franchisegever heel goed in. Ik krijg alle vrijheid om die ruimte te benutten terwijl ze aan de andere kant streng genoeg zijn om de kaders te bewaken. De stap heeft mij een heleboel rust gegeven. Ik weet zeker dat ik bezig ben met iets wat goed is. Dat enthousiasme straal je uit naar klanten, met wie ik een veel persoonlijker relatie heb dan vroeger. Ik ben ook dubbel zo gemotiveerd en veel scherper op mijn resultaten. Ook de kinderen weten dat je inkomen direct samenhangt met je inspanning. Zo vroeg mijn dochter van acht laatst: ‘Papa, heb je al genoeg geld verdiend voor een hondje?’”

‘Het voelt goed om betrokken te zijn’

Hij stapte over in dezelfde branche, namelijk de motorbranche, maar franchisenemer Hans Verweij van MotoPort in Den Bosch ziet toch wel een paar opmerkelijke verschillen met de periode waarin hij als salesmanager tweewielers in loondienst was bij Yamaha. “Het is makkelijker om je team te motiveren als je voor de volle honderd procent achter je beleid staat. Ik krijg ook meer feedback nu. En het voelt goed om van de voor- tot de achterdeur verantwoordelijk en betrokken te zijn bij wat je doet. Ik voel me nu ook nóg verantwoordelijker voor de mensen met wie ik werk.” Qua werktijden maakt het niet uit, vindt hij, loondienst of ondernemerschap. “Ik had bij Yamaha ook een behoorlijke workload. Maar het is nu allemaal een stuk stabieler. Je hebt als retailer natuurlijk ook te maken met de winkeltijden.”

‘Ik ben iemand die durft te doen wat hij leuk vindt’

Van marktkoopman in bakkerijproducten naar ondernemer in onroerend goed: Wim Balkenende maakte de overstap vooral omdat hij altijd op zoek is naar nieuwe uitdagingen, zoals hij zelf zegt. “Ik heb vijftien jaar met Bakkerij Stoepje gewerkt en heb het hele ontwikkelingsproces van dichtbij meegemaakt tot en met de kant van het management. Ik stond op negen markten, het maximum dat je kunt doen, en ik kon op een gegeven moment niet meer verder groeien. Ik kreeg het gevoel gevangen te zijn in mijn eigen succes. Toen heb ik de hele boel verkocht en heb ik een ‘sabbatical year’ opgenomen. Ik ben zes keer op vakantie geweest maar kwam er achter dat niets doen geen optie is. Ik ging op zoek naar een nieuwe franchiseformule, eentje met groeimogelijkheden en met ontplooiingsmogelijkheden voor mezelf als ondernemer. Zo kwam ik in 2002 terecht bij de Rots-Vast Groep, een organisatie die toen nog niet helemaal uitgekristalliseerd was. Ik startte in Amersfoort, waar nog niets was, en heb inmiddels een vestiging erbij in Amsterdam. Toen ik mijn goed renderende bedrijf wegdeed, had iedereen zo zijn twijfels. Inmiddels heb ik een nog beter renderend bedrijf. Maar geld is niet mijn grootste drijfveer. Plezier in het werk is het belangrijkste. En ik ben iemand die durft te doen wat hij leuk vindt.”